Rozdział 1 Nowe twarze

  W pomieszczeniu panował półmrok.

 Serce wariowało. Trzepotało w piersi niczym ranny ptak łaknący nadziei. Nie słuchało mnie.

 Nigdy tego nie robiło.

Gdyby tak było, już dawno byłabym martwa.

 Zimny podmuch wiatru przypomniał mi o uchylonych drzwiach. Przymknęłam je delikatnie, starając nie narobić zbędnego hałasu. Cisza.

 Nie chciałam tu być. Ale nogi same niosły moje sztywne ciało ku marmurowym schodom przykrytym szkarłatnym dywanem. Kolejna część, nad którą nie miałam kontroli.

 Przy poręczy, po obu stronach, zauważyłam małe, garbate posągi. Przyjrzałam im się uważniej, próbując dostrzec w ciemności zarys ich twarzy. To na nic. Oczy też zawodziły.

 Zepsuta. Zepsuta. Zepsuta.

 Jestem jak niedziałający zegar. Jak rzucona, szmaciana lalka czekająca cierpliwie w kącie na właściciela. Jak kukła. Jak wiara. Jak pierwsze wspomnienie ukochanych słów. Jak miłość.

  Bezużyteczna.

  Zrobiłam kilka kroków i  zerknęłam za siebie.  
Nikogo nie słychać. 
Nie widać. 
Nie czuć.

  Też chciałabym nie istnieć.

 Ściągnęłam brwi i przygryzłam wargę. Policja nie mogła tu szukać. Brama była przecież zamknięta. A skoro posiadłość stała pusta...

 Nieco śmielej zaczęłam wchodzić na górę. Kilka dni. Nikt się nie dowie.

 Przede mną rozciągnął się kolejny obraz. Przypominał on salon, z kominkiem w kącie, solidnym, najprawdopodobniej dębowym stołem zwieńczonym maleńkimi, wystruganymi różyczkami, kanapą w nieokreślonym kolorze i czymś, co wyglądało na fotel stojący przy ścianie.

Reszta pokoju skryta była w ciemności, jakby bała się wychylić przed tą nieznaną słabością, która ich nawiedziła.

 Zawsze taka byłam.

Słaba.

 Niezgrabnie podeszłam do najbliższego mebla i pogładziłam go koniuszkami palców. Wyglądał na... czysty. I zadbany.

  Ale przecież...

 Wstrzymałam oddech. Coś usłyszałam. Chwyciłam najbliższą rzecz. Okazał się być nim świecznik. Ścisnęłam go mocniej w dłoniach, czując, że jest moją ostatnią nadzieją.

 Odwróciłam się. Na sofie ktoś leżał. Zamarłam.

 Raz. Dwa. Raz. Dwa.

Raz. Dwa. Raz. Dwa. Raz. Dwa. Raz. Dwa. Raz. Dwa. Raz. Dwa. Raz. Dwa. Raz. Dwa.

 Nie wiedziałam, co robić. Ja...

 To... mężczyzna. Powoli, niemal nie dostrzegalnie, opuściłam miejsce. Przez okno, ustawione w przeciwległej ścianie, wpadało księżycowe światło. Mogłam dokładniej go zbadać.

  Ale nie chciałam. Musiałam wrócić.

 Ukłucie. Coś na kształt poczucia winy dobiło się do zamkniętej masy, nazywanej ciałem. A jeśli on nie żył? Nie widziałam, by oddychał.

 Uklękłam i spojrzałam na niego pod innym kontem. Pierś się nie unosiła.

 I... I co teraz?!

 Nie mam telefonu!  Choć, nawet gdybym miała, nie użyłabym go. Znaleźliby mnie.

To gorsze od śmierci.

 Nie mogę tu zostać.

 Nie mogę go zostawić.

  Wzięłam głęboki oddech i podreptałam w jego stronę. Drżącą ręką musnęłam kredowobiałą skórę. Była wyjątkowo blada. I zimna. Czyli nie żył już jakiś czas.

 Cofnęłam się, czując eksplodującą ulgę. Wiedziałam, że to samolubne. I co z tego? I tak nic mi już nie miało zaszkodzić. Za późno. Na wszystko.

 Ściągnęłam z siebie płaszcz i przykryłam nim bezwładne ciało. Przynajmniej tyle mogłam zrobić. Wpatrywałam się z rozdziawionymi ustami w niewinną twarz nieznajomego, zdając sobie sprawę, że...

 I nagle... coś... niezwykłego. Otworzył oczy. Były hipnotyzujące, jadowicie zielone.

 Instynktownie odskoczyłam i krzyknęłam, będąc przerażoną tym, co zobaczyłam. Skrzywił się i parsknął niespokojnie. Po chwili przysiadł na sofie, dalej przykryty i spojrzał w moją stronę.

  Wściekły. I zdziwiony. Wiedziałam to. Taki sam był On, wtedy...

 — Cholera, zamknij się. Nie mogę przez ciebie spać. Idiotka. — Mruknął.

 Mówił nieco przez nos. To dziwne, ale kompletnie nic nie czułam. Żadnego wstydu, zakłopotania. Najwidoczniej nie stać mnie nawet na to.

 Wziął do ręki płaszcz, którym go okryłam. Powąchał go a następnie przyglądał mu się w milczeniu.

— To twoje?

 Nie czekając na odpowiedź, rzucił nim w moją stronę. Złapałam materiał w powietrzu i przytuliłam mocno do siebie. 
Jak stąd uciec?

— Co tutaj robisz?

 Dokładnie. Co tutaj robiłam? 
Nie mogę powiedzieć mu prawdy!

Nie mogę! Nie mogę! Nie mogę!

 Najwidoczniej moje milczenie nie przypadło mu do gustu.

— Oi, słyszysz co mówię?!

— Tak.

 Byłam... zaskoczona. Słyszeć swój głos. Tyle czasu... za dużo. Za długo. Dość... delikatny. Podobał mi się. Jedyna rzecz, dzięki której poczułam się wartościowa. I zapewne ostatnia.

 — No to co tutaj robisz? Jak tu weszłaś?

 Wymyśl coś! Myśl!

— Ja... - przerwałam, szukając w głowie odpowiednich słów. — Ja... Zgubiłam się. Zabłądziłam. Chciałam zapytać o drogę, a drzwi były otwarte...

Prychnął urażony.

— I co, myślisz, że wolno ci ot tak wchodzić do czyichś domów?

 Nie wiedziałam, czego się po nim spodziewać. Musiałam wyjść. Uciec.

— A co to za szmata, którą mnie przykryłaś?

— Uhm... ja... naprawdę, bardzo mi przykro. M-myślałam, że... no... że nie żyjesz. Już stąd idę. — Nastąpiła krótka chwila ciszy. — Przepraszam...

 Odwróciłam się napięcie. Wpadłam wprost w ramiona innego domownika. Usłyszałam radosny chichot.

— Ojej, a kogo my tu mamy!  — Rudowłosy chłopak w kapeluszu przyglądał mi się z rozbawieniem. Na jego twarzy rysował się przebiegł uśmieszek. Spojrzałam w jego oczy, identyczne jak nieznajomego siedzącego na kanapie.

— Hej, Ayato! Dlaczego nie powiedziałeś, że mamy gościa? Przywitałbym się odpowiednio...

 Nie miałam pojęcia, co tutaj robił. Cofnęłam się. Wyczułam za sobą jakiś kształt. Chwyciłam kant stolika, jakby to od niego zależało moje życie i gorączkowo próbowałam znaleźć rozwiązanie.
 To chore. 
Chore. O co tu chodzi. Pogubiłam się...

 Nie pierwszy raz.

— Jesteś taki samolubny! Sam zabawiałeś się z laleczką, podczas gdy ja...

— Co tu robicie?

 Kolejny głos. Zwróciłam się w jego kierunku. Stał przy mnie fioletowowłosy chłopczyk, obejmujący misia i spoglądający z ciekawością na rudowłosego.

 Muszę wykorzystać sytuację. Jeśli dobrze to rozegram...

 Nagle nieznajomy, na którego mówiono Ayato, zagrodził mi drogę. Patrzył mi prosto w oczy. Nietrwałe, przesiąknięte fałszem i splamione wstydem. Skrywające w głębi marną pociechę. Spuściłam wzrok. Nie chciałam by wiedział, jak nędznym zostałam wrakiem..

— Ayato zaprosił swoją koleżankę i nic nam nie powiedział — zacmokał ten w kapeluszu — wstydziłbyś się... własnym braciom takie rzeczy...

— Nie znam jej nawet! Oi! — Zwrócił się do mnie. Wiedziałam, o co teraz zapyta. Nie mogłam powiedzieć im prawdy. Nie chciałam. — Kim ty w ogóle jesteś?

 Przerażona, ścisnęłam mocniej płaszcz i przyłożyłam go do piersi, niczym wojownik trzymający tarczę. Muszę uchronić się przed ich ciosami. Mogą być śmiertelne.

 Przełknęłam głośno ślinę i otworzyłam usta. Nie wyleciało z nich żadne słowo. Zdanie. Fraza. Nic.

 Kim jestem? Nie, to złe pytanie. Kim chciałabym być.
 Tak brzmi lepiej.

— J-ja... mam na imię... — przejrzałam w myślach wszystkie imiona i nazwiska, które wpadły mi do głowy. Znalazłam odpowiednie. — Yukiji... Minami.

 Świetnie. Ona zawsze była do mnie bardzo podobna. Tak nam mówili. Nie domyślą się.

 Dziwny chłopiec zmrużył gniewnie oczy i wbił we mnie wściekłe spojrzenie.

— Weszłaś sobie do czyjegoś domu bez pozwolenia, przerwałaś mi sen — źrenice zmniejszyły się. Dopiero teraz zauważyłam, jak chorobliwie jest blady. Podszedł do mnie bliżej. — Jesteś kompletnie niewychowana! Robisz sobie, co ci się żywnie podoba! — Ostatnie zdanie wykrzyczał mi w twarz.

  Oddychaj głęboko. To nic. Byłaś w gorszych sytuacjach. 
Tak.
 Chyba.

— Brzydzimy się tobą — spojrzał z czułością na swojego misia — prawda, Teddy? Jeśli tu zostanie, nie pożyje długo, co nie?

 Zostać? Tutaj? Z nimi? Oh, nie!

 Groźba śmierci nie jest mi obca. Ale... ale chcę umrzeć sama! Sama! Sama! Sama!

— No już, Kanato... - roześmiał się rudowłosy — Jeszcze ją przestraszysz...

— Cholera, co to za cyrk?

 Kolejna osoba. Za dużo. Duszę się. Raz. Dwa.

 Odejść. Teraz. Jeden krok. Drugi. Jeszcze kilka.

— Hej, a ty gdzie idziesz?

 Nie zwracałam uwagi. Liczyłam. Tak mi kazano. Gdy dopadał mnie lęk. Gdy źle myślałam. Czyjś silny uścisk. Poczułam go na ramieniu. Zakleszczył się na nim. Przegrałam.

— Jesteś nam chyba coś winna, tak?

 Nie. Nic nie miałam. Pustka.

 Zmusiłam się do podniesienia głowy. To Ayato mnie przytrzymywał. Dalej, oparty o ścianę, stał białowłosy mężczyzna o krwistoczerwonych tęczówkach. Zmarszczył czoło i prychnął gniewnie.

 Czterech. Nie mam żadnych szans. Muszę im to wyjaśnić. I wypuszczą mnie. Proszę.

Błagam.

— Naprawdę przepraszam. Bardzo — serce biło mi tak gwałtownie. Bolało. — Chodzi o to, że...

— Ayato, co to ma znaczyć? Wyczułem człowieka...

 Koło mnie przystanął  kolejny mieszkaniec. Wysoki, z ciemnymi włosami, elegancko ubrany. Poprawił swoje okulary i przyjrzał mi się z bliska.

— Dobry wieczór. Kim jesteś?

 Uprzejmy. Chyba mu ufałam.

Nie, to kolejne puste słowo. 
Ja nie ufam nikomu.

— J-jestem Yukiji, proszę pana... i zabłądziłam. Chciałam zapytać o drogę. — Zachęcona przypływem adrenaliny, mówiłam coraz szybciej i pewniej — Widzi pan, zabrała mnie ze sobą bardzo uprzejma kobieta. Zgodziła się podwieźć mnie do domu. Ale otrzymała ważny telefon po drodze i musiałam wysiąść. Szłam chodnikiem, ale w końcu... zgubiłam się.

 Duma. Niesamowite uczucie. Czuję się taka... żywa. Oby mi uwierzył. Chcę stąd wyjść.

 Teraz.

— Hmm... Skąd jesteś?

 Skąd ona była? Przypomnij sobie...

— Z...T-tokio - poczułam ciepło na policzkach. Rumienię się? Dlaczego?

Ze wstydu?

— Ah, tak... - dumał przez chwilę — Cóż, skoro już znamy twoje imię, to pozwól, abym i ja dokonał prezentacji. Nazywam się Reiji Sakamaki. Drugi najstarszy syn. To jest Ayato, Kanato i Laito — powiedział, wskazując jednocześnie dłonią na pozostałych. — I Subaru.

 Subaru zacisnął pięści. Nie lubił być w centrum zainteresowania. Rozumiałam go.

 To uwłaczające.

— I Shu Sakamaki. Najstarszy z rodzeństwa.

 Spojrzał na kanapę, na której wcześniej leżał Ayato. Teraz wygodnie rozparł się na niej jasnowłosy młodzieniec. Leniwie podniósł powieki i wpatrywał się w sufit. Nawet z daleka byłam w stanie dostrzec kobaltowy odcień tęczówek.

Piękne.

— Można wiedzieć, co skłoniło cię do zejścia na dół, Shu?

 Oprzytomniałam. Co on tu robił? Przecież bym go zauważyła.

Dotarło coś do mnie. Oni wszyscy pojawili się znikąd. Przybyli z mroku, który nas otaczał. To nie było normalne. 
Prawda?

— Poczułem człowieka.

 Poczuł? Ale jak?

 Nie, to nie mogłam być ja. Już dawno przestałam przypominać ludzką istotę.

Reiji przez chwilę przyglądał mu się z zainteresowaniem. W końcu przemówił bezpośrednio do mnie.

 — Musisz zawrócić. Idź na południe, wzdłuż głównej drogi. Jeśli będziesz podążała cały czas prosto, to nazajutrz dotrzesz na miejsce.

 Rudowłosy, którego Reiji przedstawił jako Laito, zawył przeciągle.

— Reiji, chyba nie mówisz poważnie? Chcesz dać jej odejść? Mogłaby się tu przydać — spojrzał na mnie z błyskiem w oku.

— To nie twój interes. A ty możesz już iść. Dobranoc.

 W pokoju nastąpiło małe zamieszanie. Ayato i Laito próbowali mu coś powiedzieć. Kanato szeptał do ucha swojemu misiowi, a Subaru zdawał się mieć wszystko powyżej uszu. Wyłącznie Shu wyglądał na obojętnego. Dalej smacznie drzemał na kanapie.

 Mruknęłam pod nosem ciche „Dobranoc" i podreptałam w stronę schodów. Powoli, aby nie dostrzegli czegoś dziwnego w moim zachowaniu. Zanim zechcieliby mnie zatrzymać.

 Przyspieszyłam kroku. Dotknęłam chłodnej poręczy. Jeden schodek, drugi. Szybciej. I nagle...

— Hej, wracaj tu!

 Zatrzymałam się. Nie czułam już serca. Jakby nagle zapomniało, jak należy bić. Czyli dokładnie tak, jak chciałam. Nad głową przeleciał jakiś ciemny kształt. To nietoperz, którego widziałam na drzewie przed posiadłością. Niósł coś w pyszczku.

  I co teraz? Może zaproponują mi nocleg? Nie, to niemożliwe. Nie zostanę tu. Grzecznie podziękuję i odejdę z tego domu. Tak, tak właśnie zrobię.

 Nieśmiało wkroczyłam z powrotem do salonu. Zwierzę przysiadło na podłokietniku, tuż obok głowy Shu. Zapiszczało przeraźliwie i leciutko trzepnęło go skrzydłem w policzek. Sakamaki odgarnął niesforne loki, które opadały mu na twarz i chwycił kawałek papieru.

 Nogi mnie nie słuchają. 
Głupia, zrób to! Odejdź!

 Nie chcę!

Chcę!

 Tkwię w jednym miejscu. To nie moje myśli. To nie ja. A jednak. Nie mogę się ruszyć. Kim oni są? Czego oczekują?

  Westchnął zrezygnowany i zgiął liścik.

— Co tam jest? - zapytał jeden z nich. Nie wiem, który. Zamknęłam oczy. 
Nie ma mnie tu. Jestem sama.
  Zimna. 
Sztywna.

 Martwa.

 Usłyszałam głos.

— To list. Od niego. — Nie sądziłam, że tyle nienawiści da się wyczuć w jednym słowie. Od niego? Kogo?

— Pisze o tej dziewczynie. Ma tu zostać.

 Coś zimnego spłynęło mi po karku. Pot? Łzy? A może jedno i drugie? Kto niby chciał płakać nad moim losem...

 Nie ucieknę. 
Nie zostanę. 
Jestem rozdarta. Na pół.

Od jak dawna?

— Naprawdę? - Laito zerknął w moją stronę - Słyszałaś, laleczko? Zostajesz! — Zaśmiał się ochryple. — Ciekawe...

— Nasza zemsta będzie straszna. Widzisz ją, Teddy? To ona będzie nas błagać o litość...

— Nie zabijemy jej.

 Wszyscy, nie licząc Subaru, spojrzeli zdziwieni na najstarszego.

— Ale dlaczego?

— Zakazał. Napisał, że ma z nami mieszkać. I mamy być dla niej mili. Tyle.

  Kapelusznik nie próbował ukryć zniesmaczenia, jakie wywołała w nim ta wiadomość. Po co mieliby mnie zabijać?

Niepotrzebna. Jak maleńkie światełko w tunelu, gdy zrozumiało, że wypala się na darmo. Nikt jednak nie przyszedł. Za dużo trudu by sobie zadali.

 I nie wiadomo z jakich przyczyn, ale po raz kolejny poczułam ulgę. Nie zniszczyliby mnie. 
Już jestem rozbita. 
 — No nie, znowu? Myślałem, że już sobie odpuścił...

 Kanato skrzywił się nieznacznie.

— Najpierw Yui, a teraz ona... irytujące...

 Yui? Kto to jest? 
Pomoże mi?

 Nie będzie chciała. Ja bym nie pomogła.

— Ciekawe, jak ją traktują, co nie, Ayato? Ci Mukami...

— Zamknij się.

 Nieznane nazwisko. Nieznane imiona. To wszystko... takie obce.
 Gra się rozpoczęła.

 Mężczyzna w okularach skrzyżował ramiona.
 — Postanowione. Zostaniesz tu. Każę przygotować ci pokój.

 Nie zgadzam się. Wykrztuś to.
— A-ale... Kim wy jesteście?!

 Zdziwiony, uniósł brwi ku górze.

— Jak to, jeszcze się nie domyśliłaś?

Nie. I nie chciałam znać prawdy. Miała być bolesna. Czułam to.

— Słyszałaś kiedykolwiek o wampirach?

O czym on mówił? Jakie znowu wampiry? Zaczynałam powoli mieć tego dosyć.

— Owszem, słyszałam. I co?

Skąd znalazłam w sobie taką odwagę? 
Zamknij się. 
Nie zasłużyłaś na nią.

  Kto to powiedział? Głowa mi pękała. Skroń pulsowała. Jakby ktoś rozsadził mnie od środka.

 Nie trwało to długo. Sekundę, dwie. 

— No cóż, masz zaszczyt stać przed kilkoma z nich.

 Strach. Wkradł się powoli do duszy i osaczył ją. 
To kłamstwo.
 Wszystko jest kłamstwem.

— Nie... Nie wierzę ci!

   Postanowiłam pobiec w kierunku wyjścia. Wpadłam na kant stolika. Pieczenie.
 Kolano pulsowało. Na skórze pojawiło się kilka czerwonych kropel.

 Krew płynęła swobodnie po łydce, tworząc cienką strużkę. Złapałam bolące miejsce, brudząc dłonie czerwoną posoką. Tak chciałam zapłakać. Nad wszystkim, co mnie spotkało.

 Nie potrafiłam.

 Spojrzałam w górę. Sześć par oczu zabłyszczało pożądliwie w ciemności. Wszystkie utkwione były w mojej ranie.

 Mówił prawdę.

 Był pierwszym, który to zrobił.