Rozdział 3 Nowe wspomnienia

Witam wszystkich!

Posłuchajcie: musicie być ze mnie dumni, ponieważ... Dotrzymałam terminu!

Początek stycznia jest? Jest! Haha!

Rozdział... Nie taki, jaki chciałam by był, ale gdybym zmieściła WSZYSTKO co sobie ubzdurałam w główce, to niewykluczone, że byłby ze dwa razy dłuższy. Dlatego więcej dowiecie się z następnego rozdziału, gdzie zamierzam przelać resztę planów :D

A kiedy możecie się go spodziewać? No cóż...

Nie za szybko. Moi drodzy, nie zawieszam bloga ani nic z tych rzeczy ( za niedługo mam zamiar zabrać się za tłumaczenie poszczególnych ścieżek DL i utworzyć na blogu nową sekcję ), aczkolwiek mój laptop zrobił KAPUT.

Tak. Nie wiem, czy przejdzie przez naprawę, bo takiego starego gniota to nie opłaca się zaraz naprawiać. Tak więc jedynie, co na razie mi pozostaje, to pisanie w szkolnej bibliotece, raz w tygodniu przez jedną godzinę. Można się domyślić, ile mi to zajmie, zważywszy, że jeden rozdział ma ok 6-7 stron w Wordzie czcionką 11 punktów.

Mimo to postaram się coś zaradzić, a wy delektujcie się nowym wpisem!

Wszelka krytyka i komentarze mile widziane!

P.s W tym poście pragnę pozdrowić Mangle, która wróciła do pisania po krótkiej przerwie. Trzymaj tak dalej!

P.P.s Dziękuję za ponad 1000 wyświetleń! Jesteście cudowni!

„W kółko raz po raz, ciągle

w miejscu spędzam dni.

Nienawiść męczy mnie,

od agonii dawno już mnie mdli [...]

Może tylko śnię?

Może jawa jest mym snem?"*

To dziwne, gdy będąc jedynie zamkniętą powłoką, wciąż odczuwałam mijający proces. Tak, jakby wbrew mojej woli ktoś poddał mnie narkozie i wszczepił wspomnienia innej osoby. Jej życie. Treść. Całkowity sens.

 Wybrakowaną wolę.

Zaciągnęłam zasłony w pokoju, nie chcąc, by przedostał się jakikolwiek promień ślący mdlące  światło.

 Usiadłam w kuckach na podłodze, miętosząc jednocześnie w dłoniach znalezisko. Kilkakrotnie otwierałam i zamykałam dziennik, licząc na niewyjaśniony cud. Z każdą kolejną próbą dopadało mnie coraz większe rozczarowanie. Cokolwiek bym nie zrobiła, jakkolwiek nie odwróciła, strony pozostawały puste. Nie chciałam w to wierzyć. Kto zostawił niezapisany pamiętnik na regale w bibliotece? Jaki miał w tym cel?

 Cała ja. Liczyłam na odpowiedź, która miała nie nadejść.

Wybrakowana.

 Pomimo biegu lat, zeszyt wciąż wyglądał przyzwoicie. Obszyty naturalną, brązowawą skórą pozostawiał ciekawe wrażenie. Ale musiał być stary. Musiał.

Więc czemu papier lśnił bielą?

 Dlaczego nie przybrał żółtawych odcieni?

 Nigdy nie otrzymałam odpowiedzi na nurtujące pytania. Nie zdziwiłam się, gdy i w tedy odpowiedziała mi głucha cisza.

 Przez chwilę nawijałam na palec rzemyk. To wszystko jest...

 Niepełne.

 Spięłam włosy recepturką znalezioną w szafce kuchennej. Nie chciałam ich widzieć. Każdy jasny kosmyk przypominał mi o... o tym.

Ale nie ścięłam ich. Nie miałam odwagi.

 Słaba.

Kolejny raz odkryłam, jak niewiele byłam warta.

 Czyjś głos. Szept. Kroki.

Skrzypienie desek. Na zewnątrz.

Zaczęłam szybciej oddychać. Zerknęłam niepewnie na drzwi zastawione komodą. Płynnym ruchem rzuciłam dziennik pod łóżko. Pudrowo-różowa pościel sięgała niemal podłogi, przysłaniając wolną przestrzeń między jego nogami. Nic nie zauważą.

Nie mogą.

 Dudnienie stawało się coraz głośniejsze. Usiadłam naprzeciw wejścia i podciągnęłam nogi pod brodę. Przymknęłam powieki.

Lawenda. Zapach kwiatów mimowolnie wdzierał się do nozdrzy. Lubiła wychodzić na dwór, ganiać z dziećmi po parku, puszczać latawce. Córeczka często patrzyła na nią wielbnym wzrokiem, nie wierząc pokrótce w swoje szczęście. Kobieta zawsze potem posyłała dziewczynce uśmiech i mówiła, że wszystko będzie dobrze.

Przecież mają siebie nawzajem, prawda? Tylko to się liczyło, czyż nie?

 Mogła powąchać rosnące irysy, biegać boso po trawie. Czasami tylko dziwnie patrzyła w dal i cicho wypowiadała jakieś słowa. Ale mała nie zwracała na to uwagi. Nie widziała, jak mama dyskretnie wyciera spływające łzy i chowa poranioną rękę za plecami gdy przechodzi obok sąsiadki. Dla niej najważniejszy był czas. Wykorzystywała go całą sobą.

Po powrocie znów będzie musiała siedzieć zamknięta w pokoju.

  Poczucie niepokoju owładnęło ciałem. Ktoś stanął przed drzwiami. Wiedziałam to. Czułam.

 Klamka drgnęła. Dreszcz przebiegł mi po plecach.

Raz. Raz. Raz. Raz. Raz.

Nie potrafiłam zliczyć do dwóch. To za wiele. Zwłaszcza dla zamazanego krańca, który mi pozostał.

 Kraniec... Koniec... Żadna różnica. I to, i to prędzej czy później skruszeje.

 Schowałam głowę między kolana. Pukanie do drzwi nie dawało mi spokoju. Chciałam odejść. Zniknąć.

Zblednąć.

— Yukiji, proszę natychmiast otworzyć drzwi.

 Rozpoznałam władczy ton głosu. To był Reiji. Niecierpliwie stukał po drugiej stronie stopą o podłoże. Oczami wyobraźni widziałam, jak krzyżuje ramiona i ściąga brwi, a na jego czole pojawia się pionowa zmarszczka.

 Zdusiłam w sobie łkanie. Ścisnęłam mocniej dłonie trzymające rękawy swetra. Zaczęły drżeć.

Dlaczego nie zostawią mnie w spokoju?!

Raz.

 Raz, raz, raz...

Raz, raz, raz, raz.

Ra...

— Yukiji, poprosiłem cię o coś. Więcej tego nie zrobię.

 Nie chciałam. Nie mogłam. Czemu tego nie rozumiał? Przecież moje ciało wywoływało w nim wstręt! Po co chciał je oglądać?!

— Liczę do trzech. Potem poniesiesz konsekwencje. — Chwila ciszy. — Raz.

Nie.

Nie.

Nie. Nie. Nie. Nie. Nie.

Liczenie należało do mnie. Jakim prawem...

— Dwa.

Szybkie przejrzenie znanych mi liczb.

Trzy. I cztery.

Pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć...

Dziesięć.

Szybko wstałam i stanęłam przed komodą. Obeszłam ją dookoła, rozglądając się za możliwym punktem zaczepienia. Nie znalazłam go, więc po prostu zaczęłam pchać. Nieznana siła pomogła mi szybko odstawić mebel na miejsce.

Ciężka, drewniana... Jak mogłam sama ją przestawić? Przecież to...

Niemożliwe?

Drzwi otworzyły się z hukiem. Zdążyłam uskoczyć w bezpieczne miejsce.

— Trzy. — Usłyszałam cichy chichot.

Stanął w progu, trzymając coś w dłoniach. Włączył światło, podszedł bliżej i położył starannie złożone ubranie na łóżku.

— Ubierz się. Za dziesięć minut wyjeżdżamy.

 Zauważyłam mundurek szkolny. Granatowa, falbaniasta sukienka, biała koszula, czarne podkolanówki i ciemnoróżowa kokarda.

 Zdziwiona, uniosłam brwi ku górze. Przełknęłam ślinę i spojrzałam mu w oczy.

— Ale gdzie?

 Poprawił zsuwające się z nosa okulary.

— Do szkoły. Nie sądziłaś chyba, że zostaniesz sama w rezydencji?

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Do tej pory nie myślałam, że dla wampirów istnieje coś tak przyziemnego jak szkoła. Są nieśmiertelne. Doskonałe.

Przynajmniej na to wyglądało.

— Shu złożył już papiery w twoim imieniu. Będziesz chodziła do klasy z Ayato.

 Zerknęłam niepewnie na zegar stojący przy ścianie. Dochodziła osiemnasta.

— Ale... O tej porze?

Przewrócił wymownie oczami.

— Naprawdę jesteś taka niepojętna, czy tylko udajesz?

Nie rozumiałam go. Tak późno...

Przyłożył dłoń do czoła i przymknął powieki, głęboko się nad czymś zastanawiając.

— Jesteśmy wampirami, prawda? Nie śpimy w nocy, tylko w dzień. Uczęszczamy do szkoły nocnej.

Analizowałam wypowiedziane słowa. Czyli, że również ja...

Reiji, jakby czytając mi w myślach, skinął głową.

—  Musisz się przestawić. Od teraz będziesz uczyć się w nocy, a w dzień wypoczywać.

Przez chwilę stałam w miejscu, nie wiedząc, co zrobić. Splotłam ze sobą dłonie i przenosiłam ciężar z nogi na nogę. W końcu nieśmiało podreptałam w stronę łoża, pochylając się nad zestawem ubrań.

— Jak wspomniałem, odjeżdżamy za dziesięć minut.

Spojrzałam przez ramię, ale Reijiego już nie było.

 Ponownie przebiegłam wzrokiem sukienkę, koszulę. Obok leżała jeszcze ciemna marynarka.

Bunt i tak nie miałby sensu. Jedne, co mogłam zrobić, to w milczeniu ściągnąć okrywającą mnie odzież i włożyć przygotowany zestaw.

Usłyszałam chrzęst żwiru gdy wjeżdżaliśmy limuzyną na parking szkolny. Obok nas stało wiele podobnie szykownych pojazdów. Podróż minęła dość szybko i... Spokojnie. Niemal każdy z braci zajmował się czymś, co w jego mniemaniu należało do sfery sacrum. Nienaruszalnej. Shuu słuchał muzyki, Reiji był zatopiony w lekturze. Kanato rozmawiał cicho  z Teddym, a Laito wciąż drażnił Ayato.

Jedynie Subaru zapadł w krótką drzemkę. Żaden z nich mnie nie zaczepił.

Uderz.

Odepchnęłam natrętne myśli. Coraz więcej. Przychodzą. Odchodzą.

Nigdy nie obejdą.

Wyszłam na zewnątrz. Pierwszym, co zwróciło moją uwagę, była cisza, tak nietypowa dla licealnych placówek. Ani jednej osoby. Nikt. Nic.

A może wszystko? Skąd miałam wiedzieć?

Ścisnęłam mocniej uchwyt czarnej aktówki, w której miałam przygotowane potrzebne zeszyty i pióra. Nieśmiało podeszłam do Ayato.

Rozmawiał z Laito, co rusz trącając go ramieniem. Wyglądali tak... Normalnie.

Złe słowo.

Po prostu zwyczajnie.

Nic więcej.

— Oj, daj już spokój, Ayato!  Przyznaj, że masz na nią ochotę i będzie po sprawie!

Ayato rzucił mi krzywe spojrzenie.

— W życiu.

Spuściłam głowę. Nie bolało. Czułam tylko... Pewność.

Wygranej.

Zakładu opartego na wątłej duszy.

Laito teatralnie chwycił się za serce.

— No wiesz co? Ranisz naszą małą sunię!

 Objął moje ciało ramieniem. Zimny dotyk nie zrobił wrażenia.

Stare przyzwyczajenie.

— A co mnie to? — Prychnął. Zmrużył oczy, wbijając wściekłe spojrzenie w stronę Reijiego, stojącego nieopodal nas. — Ty, Reiji! Ile ja mam ją niańczyć?! To twoja robota!

 Reiji przeglądał jakieś papiery. Nie odrywając od nich wzroku, powiedział.

— Tyle, ile uznam za słuszne. Lepiej na nią uważaj. — Zerknął na nachmurzonego brata — inaczej poniesiesz konsekwencje.

Ayato jedynie burknął coś w odpowiedzi. Laito poklepał go po plecach.

— Po-wo-dzonkaaa! ~

Odszedł, chichocząc pod nosem. Ayato stał w miejscu, nie wiedząc, co odpowiedzieć.

 Mogłam jedynie czekać cierpliwie na ostateczne ciosy.

— No co? Rusz tyłek!

 Drgnęłam. Posłusznie poszłam za nim, wlepiając wzrok w czubki nowych lakierek.

Raz.

Dwa.

Liczenie było jedynym, co nie zdążyło mnie zawieść. Liczby... Nigdy nie odtrącą. Są nierozerwalną częścią każdej postaci. Od narodzin do śmierci.

Zawsze.

Nie miałam odwagi podnieść głowy i zlustrować szkolnych korytarzy.

Wystarczy przeczucie o nadchodzącej porażce.

 Lęk sparaliżował wszystkie zmysły.

Wzrok mógł sobie zatrzymać.

Wraz z węchem.

 I życiem.

Wpadłam na coś twardego.

— Patrz, jak leziesz!

Ayato chwycił moją rękę i boleśnie zacisnął palce na nadgarstku.

— P-przepraszam!

Skrzypienie. Zza drzwi wyszedł do nas mężczyzna. Był elegancko ubrany, w czarne spodnie, białą koszulę i granatowy krawat obszyty srebrnymi nićmi tworzącymi pokrętne wzory.

 — Co to ma znaczyć? Nie toleruję żadnych spóźnień!

 Sakamaki wszedł do klasy, mrucząc pod nosem coś, co na pewno nie było przeznaczone dla uszu nauczyciela.

— Nazywasz się Yukiji Minami?

Tak. Nie. Nie wiedziałam. Bo... pragnęłam, żeby tak mówili.

Spojrzałam mu w oczy. Skurcz.

Powiedz.

Dasz radę.

...Yukiji?

— Ja... — Odchrząknęłam, przysłaniając dłonią usta.

— Ty? — Skrzyżował ramiona i spojrzał wyczekująco.

— Tak. Ja. — Poczułam, jak na policzki wpływa rumieniec wstydu — To jest... Tak, nazywam się Yukiji.

Zrobił miejsce w przejściu i wskazał ręką klasę.

— W takim razie, zapraszam. Przedstawisz się kolegom.

Znajome drżenie. Dziwna pustka zalegająca na dnie. Ciężkim, powolnym krokiem przeszłam przez pomieszczenie i przystanęłam przed tablicą. Odwrócona tyłem do klasy dyskretnie wyłamywałam palce.

Nie mogłam.

Nie.

— Yukiji?

Mężczyzna podszedł do mnie od tyłu i położył dłoń na ramieniu. Przez chwilę czułam…

Ciepło.

— Może się odwrócisz?

Niezauważalnie skinęłam głową. Cała drżąc, powoli zataczałam w miejscu półkole, by ostatecznie zatrzymać się twarzą do innych. Splotłam ze sobą dłonie i zawiesiłam wzrok na najbliższym wolnym miejscu, po lewej stronie, od ściany.

— Cześć. Nazywam się Yukiji. Yukiji…— Wstrzymałam na chwilę oddech. To niesprawiedliwe. Czerpałam z czegoś, co nigdy nie miało racji bytu. Przełknęłam głośno ślinę i ruszyłam do ławki, po drodze mrucząc pod nosem „Minami.”

Zdezorientowany, nauczyciel historii chrząknął znacząco i otworzył podręcznik.

— Cóż, witaj, Yukiji. Mamy nadzieję, że będzie ci się dobrze z nami pracowało. A teraz proszę otworzyć książki na stronie…

Po klasie przebiegł cichy szmer. Po krótkiej chwili większość uczniów zatopiła się w lekturze, pozostali słuchali muzyki lub wyglądali przez okno. Otworzyłam teczkę i wyjęłam potrzebne materiały. Zanurzyłam rękę w materiale i wyczułam nieco chropowatą strukturę.

Dziennik.

Dyskretnie wyciągnęłam go i położyłam na kolanach, tak, aby nikt niczego nie zauważył.

 Pogładziłam skórzany rzemyk i przypatrywałam się w milczeniu niezapisanej książce.

Moją głowę zalała fala nieznanych wspomnień. Ja…

Nie.

Nie były moje.

Jego złociste włosy. Ciemne oczy. Delikatne, aczkolwiek szorstkie w dotyku dłonie. Trzymały mój policzek w błogosławionym uścisku. Tylko miłość. Tylko śmierć. Tylko metaliczny zapach krwi okadzonej bzem.

„Mój najdroższy, najmilejszy!”

Cichy szept rozbrzmiewający w głowie. Żonkile w ogrodzie, rosnące pod jabłonią.

Bramy naszego małego raju.

Mój bogaty tkacz pogrążony w tkliwym marazmie.

Moja niestrudzona rada. Prośby.

Gwiazdy tkwiące w spojrzeniu.

I tak uroczy uśmiech rozświetlający panującą w sadzie noc.

Szmer rozhukanych wspomnień, odzież uszyta z jedwabiu.

„Pomóżcie, mię drodzy,

Albowiem ukochałam,

Posąg niosący

Zgubę.”**

* - Fragment  "Bad Apple" tłumaczenia AlexisThe Angel

** - Fragment wiersza mojego autorstwa, który będziecie mieli okazję wkrótce przeczytać w całości.