Rozdział 2 Nowe miejsca

Wzbijam się w powietrze.

 Ląduję z trzaskiem na chodniku.

Nie mogę żyć.

 Nie mogę umrzeć.

 Wiecznie niezdecydowana.

 Upokorzona.

 Przez własne sumienie.*

 Leżałam skulona na puszystym dywanie. Kolana dotykały piersi, a cichy szept w głowie powtarzał, że wciąż walczę. Wpatrywałam się bezwiednie w drewniane panele o cynamonowym odcieniu.

 Wolałabym już przegrać. Ale nie chciałam ulec...

 Karze za poddanie.

 Niewidzącymi oczami mimowolnie zauważyłam różowe ściany oraz ciemne meble z XIX wieku.

Nie wiem, skąd znam się na historii. Tak już jest. Chyba.

Bogato zdobione kolumny, udekorowane zawijasami i maleńkimi kwiatami wystawały z masowych ram łoża, tworząc nad nim baldachim z muślinowego materiału. Posłanie zaś okryte było jedwabną, liliową narzutą.

 Nie zasługiwałam na to wszystko. Nie chciałam mieć tylu ładnych rzeczy. Po co mi było wygodne łóżko, skoro i tak nie przesypiałam nocy?

 Do mojej świadomości wstąpił pewien świetlik. Tak na niego mówiłam, często oświecał mnie swoimi mądrościami. Bezużyteczny umysł cieszył się z chwil spędzonych z przyjacielem. Dopiero gdy przybysz odchodził, zabierając ze sobą tak drogie mu światło, stała cząstka krążyła z kąta w kąt, kuląc ciało w otaczającym mroku i szukając zrozumienia.

 Palcami gładziłam miękki puch. Cisza wypełniła pomieszczenie, mimo to wciąż czułam na sobie czyjś podstępny wzrok.

 Mieszkałam tu od dwóch dni. Coś było nie w porządku. To... To wszystko...

 Podparłam się rękami i chwiejnie stanęłam na nogach. W kącie stała masywna, ciemna toaletka z okrągłym, pozłacanym na brzegach lustrem. Odganiając  natrętne myśli, podeszłam do niej, pamiętając, by nie wzdrygnąć się na widok nieszczęśnika  którego w nim ujrzę.

 Słabe światło świecy ustawionej na półce wystarczyło, abym zauważyła swoje sięgające łopatek jasne włosy i miodowe oczy w kształcie migdałów.

 Mam drobny nos i małe, ale pełne usta. Jestem... Jestem ładna... Nie piękna, ale...

 Kolejny cios. Odwróciłam się z pogardą w nieznaną stronę. Głos. Wygląd. Nic z tego do mnie nie należało. Ukradłam to.

 Odnajdę kiedyś właściciela.

 Yukiji... Nawet imię zostało wypożyczone. Miałam nadzieję, że zwrot jest bezterminowy.

 Poczułam na skórze powiew chłodu. Przykre wrażenie, jakby w żyłach zamiast ciepłej krwi pływał frywolnie lód.

— Dzień dobry! — czyjś cichy chichot sprowadził mnie na ziemię. — Jak się dziś czujemy, laleczko?

 Otworzyłam szerzej oczy ze zdziwienia. Jak tu wszedł? Byłam pewna, że zamknęłam drzwi...

 A może znowu coś sobie wymyśliłam? Czy mój spaczony umysł nie potrafił odnaleźć odpowiedzi na żadne z czekających go pytań?

 Nie.

  Stanęłam naprzeciw rudowłosego, nie wiedząc, co dokładnie odpowiedzieć. Jeśli powiedziałabym „dobrze", wyśmiałby mnie.

 W zamyśleniu zaczęłam skubać rękaw pasiastego swetra. To dziwne. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, jak właściwie wyglądać miało moje życie. Wtedy mogłam nosić spodnie, ale co dalej? Czy miałam coś jeszcze do założenia? Gdzie mogłam znaleźć kolejną parę?

 Nic nie jest pewne. Wszystko jest dołujące. Nieznane.

Cholerne życie...

Kto...

— Mhmm, no wiesz co? — W jego głosie wyczułam nutkę rozbawienia — Niegrzecznie jest tak ignorować gospodarza — zbliżył się nieznacznie. Dostrzegłam błysk w zielonych oczach.

 Zrobiłam krok do tyłu. Instynkt wziął górę nad trzeźwością umysłu.

Chwila.

Kogo ja chciałam oszukać?

Już dawno odgrodziłam się od wszystkiego, co mogłoby wpłynąć na zdrowe rozumowanie. 

Dlaczego?

Kolejne pytania. Musiałam je zapisać. Być może kiedyś usłyszę odpowiedź.

Czując na skórze oddech Laito, spuściłam bezradnie głowę. Powoli opuszczały mnie siły.

— Dobrze... — wyszeptałam.

 Przyłożył rękę do ucha i przywołał na twarzy pewny uśmiech.

— Co proszę? Chyba nie dosłyszałem.

 Zacisnęłam mocniej pięści, wbijając paznokcie w skórę dłoni. Piekący ból przypominał o czasach, gdy co dzień odczuwałam jedynie ten pulsujący punkt.

 Zerknęłam na przybysza. Czy naprawdę sprawiało mu to przyjemność?

 Z ociąganiem, podniosłam wzrok i lekko zmrużyłam powieki.

— Dobrze. — Powtórzyłam. Tym razem pokój wypełnił donośny głos. Nie spodziewałam się tego. To miłe. Lekkie wibracje sprawiły, że poczułam w miejscu, gdzie powinno bić serce, coś na kształt dumy.

Ukradłam...

Zbeszcześciłam...

 Opadła kurtyna utkana z marazmu. Ogień przygasł. Trybuny opustoszały.

 Jeszcze raz.

 — Oh, to dobrze, że jest ci... Dobrze — zaśmiał się z własnego żartu. — Prawdę mówiąc, trochę zgłodniałem. Zjesz ze mną kolację?

 Zdziwiona, uniosłam brwi. Czego tak naprawdę chciał? Każdy ma jakiś ukryty zamiar. Tacy jesteśmy.

 Ulepieni nie z gliny, a z fałszu, który obrastał w nas od zarania dziejów.

— Nie, dziękuję. Nie jestem głodna.

 Podszedł trochę bliżej, wkładając po drodze dłonie do kieszeni. Nachylił się nade mną.

— Nie? No cóż... — przez chwilę rozważał następne słowa — Ale widzisz... Ja jestem.

 Osłupiała, analizowałam w ciszy wypowiedziane zdanie. To przecież...

 Nim zdążyłam zareagować, zostałam przyciśnięta do ściany. Sztywne ciało wydało z siebie ciche chrząknięcie. Chwycił moją brodę w palce i pokierował twarzą w kierunku światła padającego ze świecy. Przyblokował dół nogami, uniemożliwiając jakikolwiek ruch.

 Drżałam. Zdezorientowana, wpatrywałam się w odległe miejsce. Co wyprawia? Czemu...

 Poczułam zimny oddech na policzku.

— Pachniesz tak... Smakowicie, laleczko. Kim ty właściwie jesteś, mhm? — Usta Sakamakiego muskały moją szyję. — Jakie to podniecające. Pomyśleć, że będę pierwszym, którego laleczka poczuje kły... — Zajęczał cicho.

Wampiry. Wciąż nie mogłam do tego przywyknąć. Ale Laito... To... Straszne!

Uciekaj!

Głupia, ruszaj!

 Ten głos... Zawsze rozbrzmiewał w głowie, gdy nie wiedziałam, co zrobić. Dzięki niemu uciekłam z... Tamtego miejsca.

— Posmakujmy tej nowej krwi...

 Pomocy!

Nieznana siła. Przyłożyłam dłonie do jego piersi i mocno go odepchnęłam. Zmarszczyłam czoło i zacisnęłam zęby.

Zdechnij!

Z zaskoczeniem wymalowanym na twarzy, zrobił kilka kroków wstecz. Po chwili zwątpienia uniósł dłonie w obronnym geście i przekrzywił głowę.

— No, no... Co tak ostro, maleńka? Nie powiesz mi chyba, że ci...

— Zamknij się!

 Zgnij!

Sczeźnij!

Wymorduję!

Pomocy...

 Laito z rozbawieniem spoglądał w moją stronę. Zerknęłam na lustro stojące przy ścianie.

Moje oczy... Ściemniały...

Jak?

— Ajaj, najwidoczniej nikt nie nauczył cię odpowiedniego szacunku... Pora chyba na parę lekcji...— Niebezpiecznie zmniejszył dzielącą nas odległość.

— Nie dotykaj mnie!

Uderzyłam ponownie. Tym razem odrzuciło go wprost na wełniany dywan. Usłyszałam

głuchy łoskot. Nieśmiało ruszyłam w tamtą stronę. Przystanęłam przed zwierciadłem. Czerń. Ciemność.

Gdzie podział się miodowy odcień? Nie rozumiałam... N... Niczego...

— Ty mała...

— Laito!

 Przestraszona, czmychnęłam do kąta, obserwując Reijiego stojącego w progu.

— Co wy wyprawiacie? Słychać was w całej rezydencji!

 Laito, urażony uwagą czarnowłosego, prychnął jedynie w odpowiedzi. Szybko wstał z miejsca i strzepał kilka maleńkich paprochów z czarnego okrycia. Poprawił przekrzywiony kapelusik i posłał bratu pobłażliwy uśmiech.

— Spytaj laleczki, jak taki ciekawy. Prawda, maleńka?

 Starszy Sakamaki wsunął na nos ześlizgujące okulary, używając środkowego palca prawej ręki. Skrzyżował ramiona i cierpliwe oczekiwał odpowiedzi z mojej strony.

— Wobec tego, słucham.

 Co miałam mu odpowiedzieć? Ja...

— J-ja...

 Schyliłam głowę i ukryłam twarz we włosach. Nie mogłam na niego spojrzeć.

Żałosne.

— Przepraszam. To był... wypadek.

 Nie widziałam go, ale czułam, jak rosło w nim obrzydzenie, gdy patrzył na zlęknione oblicze.

 Rozumiałam.

Aż do bólu.

— Wypadek?

 Cichy śmiech Laito wypełnił ciszę panującą w pomieszczeniu.

— Tak, Reiji. To był tylko wypadek. Taki... Niefortunny. Ale Yukiji już przeprosiła, więc po sprawie, zgadza się?

— T-tak...

 Nie wiem, czego ode mnie oczekiwał. Czy miał w tym jakąś korzyść? Zapewne. A może...Wstyd? Tylko dlaczego... Skąd... Ta siła...

Nie należała do mnie. Tego jestem pewna. I te głosy... brzmiały wstrętnie.

 Źle.

To ja byłam wypaczonym naczyniem.

— Wypadek czy nie, ma się to więcej nie powtórzyć. Zrozumiałaś?

 Nieśmiało przytaknęłam.

Po chwili już go nie było. Laito przez moment stał w miejscu, pewnie spoglądając w kąt.

— Cóż, nadrobimy to kiedy indziej. — Nagle znalazł się tuż obok. Objął moje ramię i szepnął do ucha. — Jesteś mi teraz coś winna, wiesz?

 Zniknął. O jego obecności przypominał mi wciąż rozbrzmiewający, głuchy chichot.

  Pustka. Nigdy nie chciałam być pełna. Wtedy jeszcze mocniej czułabym ogarniającą nicość.

 Nikt nie jest do końca... Kompletny.

 Jednak sama pogubiłam wszystkie kawałki.

 Roztrzęsiona, bezwładnie osunęłam się na podłogę. Ukryłam twarz w dłoniach i udawałam, że ciemność, która mnie otoczyła, nigdy nie ustąpi miejsca porannemu blasku.

Nie chcę wzlatywać.

 Chmury są zbyt niewinne, by dzielić ze mną przestrzeń bezkresnego nieba.

 Dlatego... błagam....

Ułóż mnie w ziemi.

Rankiem, pod wpływem impulsu, zeszłam na dół. Cicho przemierzałam korytarze posiadłości, błądząc jednocześnie palcami po chłodnych ścianach. Ostrożnie stawiałam stopy, nie spuszczając z nich wzroku.

Raz, dwa.

 Uczucie frustracji zniknęło. Pozostała jedynie myśl. Musiałam uciec.

Raz.

Na samym dole było wyjście. To oczywiste. Choć miałam wątpliwości.

 Idiotka.

 Dwa.

 Powoli schodziłam po schodach, podziwiając jednocześnie wiszące nade mną dzieła.

 Na jednym z nich dostrzegłam obraz kobiety. Zwolniłam nieco, chcąc dokładniej przyjrzeć się jej twarzy.

 To dziwne, ale lico przesłaniała mgła. Jakby ktoś przyłapany na zdradzie próbował zatuszować swoje winy. Plątanina barw uderzała ostrością. Zamazane.

 Jedynie burgundowy odcień włosów okalających postać były znakiem, iż naprawdę na płótnie widniała dawniej czyjaś postura.

 Przed oczami przepłynęło kilka czarnych plam. Lekkie ukłucie u skroni przypomniało mi o konieczności zejścia. Rzuciłam pospieszne spojrzenie ku portretowi i wznowiłam marsz.

Coś zaprzątało mi głowę. Obraz nie był raczej na tyle stary, by kolory mogły zblednąć. Wobec tego, kto przyłożył rękę do jego zbezczeszczenia?

Machnęłam lekceważąco dłonią. Nieważne. Wrota. To je musiałam znaleźć.

 Schodząc wciąż w dół i w dół miałam wrażenie, jakby los grał ze mną w kotka i myszkę.

Z jednym, małym szczegółem. Nie mogłam wygrać.

Uświadomił mi to szczęk zamka w żelaznych skrzydłach. Zamknięte.

Wiedziałam, że tak będzie. Śmieszne. Ale człowiek zawsze ma jakąś nadzieję.

Ulotną. Promienie słoneczne dzień w dzień prześladują nas swoją postacią. Śnieg w zimie odgrywa popisowego walca, w rytmie powolnej, niesłyszanej melodii. Liście porzucają obrane barwy, chcąc przekazać najdroższym nieruchomą, płochliwą istotę.

A co z nadzieją? Ah, gdyby jak wiosna niosła ze sobą pokój, szczęście i błogość!

Rzeczywistość. To ona skrada  płonną obietnicę wiary.

Poczułam na czole coś mokrego. Starłam leniwie strużkę potu.

Ta ogromna rezydencja zapewne posiadała kilka innych punktów. Postanowiłam wrócić do pokoju i spróbować przeanalizować możliwą drogę ucieczki.

 Kłopot jest w tym, iż zawsze miałam problem z orientacją.

 Idąc w stronę schodów, natknęłam się na kolejny korytarz, przywołujący mnie nieśmiało prawą stroną.

 Biegnij.

Usłuchałam. Echo moich kroków odbijało się z podwójną siłą od kamiennych ścian. Dlaczego znów to zrobiłam?

Ponieważ nie potrafiłam inaczej.

Byłam za słaba.

Zdradliwa.

Strzaskana.

Raz.

Kilka głębokich wdechów i wydechów.

Na końcu ciemności zauważyłam uchylone drzwi. Przystanęłam przed nimi, nabierając pewnych  podejrzeń.

To już? Koniec? Nie, nie wierzyłam.

Nie...

Nieśmiało uchyliłam je, czekając, aż staną przede mną otworem. Widok pomieszczenia wprawił moje ciało w osłupienie.

Dwa.

Tumany kurzu wzbiły się w powietrze. Stare, ściemniałe regały uginały się pod ciężarem książek. Powoli weszłam do środka, starannie zamykając przejście. Wstrzymałam oddech.

Wyglądała jak opuszczona biblioteka, przykryta warstwą zapomnienia. Księżycowy snop światła pochłaniający szklaną powłokę był jedynym źródłem. Co teraz...

Blisko...

 Z ręką ściśniętą na piersi, krążyłam wzdłuż alejek, próbując rozszyfrować napisy wygrawerowane na niektórych okładkach. „ Romeo i Julia", „Sherlock Holmes”, „Boska komedia”.

Klasyki. Z ciekawości chwyciłam pierwszy z brzegu. Szarawa skóra z rzemykiem i żelaznym zamkiem. Bez tytułu.

Otworzyłam dziennik, a biel papieru przez chwilę wytrąciła mnie z pantałyku. Niezapisana księga delikatnie kusiła lekkością. Nieświadomie śledziłam ją wzrokiem, uchylając wargi i mrużąc oczy. Nie dowiedzieliby się...

Chwila. Nie.

Nie mogłam.

Proszę...

Nie zasługiwałam.

Bicie dzwonów. Melodia przywróciła mi trzeźwe myślenie.

Włożyłam notes pod sweter, uczepiając paskiem spodni. Chciałam jedynie zwrócić go właścicielowi.

Kłamstwo. Cała w nim utonęłam. Oblepiało mnie niczym czarny smar.

To nic.

Byłam przyzwyczajona.

Wychodząc z pomieszczenia, rzuciłam za sobą przeciągłe spojrzenie. Wrócę tu.

Wiedziałam to.

Zatrzasnęłam za sobą drzwi. Skrzypnęły cichutko, żegnając się z oddalającą sylwetką.

Wchodząc na górę ponownie zerknęłam na wiszący obraz. Olejowa farba pięknie podkreślała winny odcień. Pogładziłam palcami szorstkie w dotyku płótno.

 Martwe ciało często poddawane jest rozkładowi. Dzieło nie stanowi wyjątku.

Wszystkich czeka nas spotkanie z kruchą przyjaciółką.

Trzy.

Przekraczając próg pokoju miałam wrażenie, jakby ktoś już na mnie czekał. Nikogo jednak nie było. Schowałam dziennik do górnej szuflady komody, następnie dokładnie zabarykadowałam nią wejście.  Przestawienie mebla zajęło mi sporo czasu. Mięśnie, choć należące do bezwładnej masy, wciąż działały prawidłowo. Lekko sapiąc, podeszłam do okna i odsunęłam zasłonę.

 Niemal całkowicie okrągła tarcza księżyca wyjrzała zza szkła.

Nienawidził mnie. Chełpił się swą wyższością, patrząc jednocześnie na wyblakłe stworzenie. Uczucia, których nie chciałam. Życie, którego nie pragnęłam. Troski, rzucane wciąż przez najbliższe partie. Oparłam czoło o chłodną szybę, obserwując parującą część przy ustach i nosie.

Niekompletna. Pogubiłam się w składaniu układanki z tysiąca elementów.

Ponownie spojrzałam ku górze.

Jutro pełnia.

* - tekścik mojego autorstwa, jakby były wątpliwości :)